TWEE NACHTJES CUC PHUONG
Op weg van Ninh Binh naar Cuc Phuong National Park wordt de schade veroorzaakt door tyfoon Damrey, die anderhalve week tevoren over het land heeft geraasd, meteen duidelijk. De rijstvelden liggen grotendeels onder water, de toppen van tempeltjes nog zichtbaar als om hulp schreeuwende drenkelingen. Ook in het park zou maar liefst vijftien procent van het bos vernietigd zijn door de storm.
We zien mensen werken op het land. Overal. Vooral op de rijstvelden. Of ze hakken letterlijk hele karstbergen neer tot ze met de grond gelijk zijn. De stenen worden weggevoerd, om huizen van te bouwen, wegen aan te leggen, bruggen te bouwen? Wie weet. Maar zeker is, dat de Vietnamees altíjd wel ergens aan bouwt.
Ook in Ninh Binh is het een en al bedrijvigheid. Voorheen een ingeslapen stadje, nu het vertrekpunt 
voor uitstapjes naar populaire bezienswaardigheden als de sierlijke tempels van Hoa Lu, de indrukwekkende grotten van Tam Coc (‘Halong Bay op het land’), het drijvende dorp Kenh Ga en Cuc Phuong National Park.
We delen de taxi met twee andere toeristen die een dagtour maken. Er hangt een witte waas over het landschap. Net als tijdens de rest van onze reis door het noorden van Vietnam, is het ook vandaag heiig en laten de karstbergen zich maar mondjesmaat zien. We stoppen even bij een ananasveld; voor het eerst in mijn leven zie ik hoe die plant eruit ziet, met lange stekelige bladeren.
Eerst bezoeken we het Endangered Primate Rescue Center waar Duitse biologen verschillende (veelal bedreigde) in Vietnam voorkomende apensoorten zoals gibbons, lori’s en langurs opvangen. Een groot deel van de apen werd bij de mensen thuis gevonden, als huisdier. Of ze werden onderschept tijdens illegaal transport naar andere landen; in China betalen ze er grof geld voor om de apen te kunnen verwerken in hun medicijnen. In het centrum worden de apen verzorgd en bestudeerd (ook is er 
een voortplantingsprogramma) totdat ze weer terug kunnen naar hun eigen omgeving, het bos, waarvan nog maar zo weinig over is in Vietnam. Maar of ze het zullen overleven is nog maar de vraag. Menig stroper ligt al op de loer. Het spreekt dan ook voor zich dat een bezoek aan het centrum een nogal triest karakter heeft. Is er nog hoop voor de apen? Ik weet het niet.
“The comfortable or the uncomfortable beds?” vraagt de man van de receptie met een serieuze blik. We boeken voor twee nachten een bungalowtje op een plek zo’n 18 kilometer verder het park in, simpelweg ‘Bong’ genaamd, aan het einde van de enige weg door het park. Na de lunch ‘op Bong’ besluiten we met onze medepassagiers een wandeling te maken. Het 
wordt de zeven kilometer lange ‘Thousand-Year-Old-Tree-Loop’. Een schitterend pad door de jungle. Veel klimmen, veel dalen. Maar zelfs onze kleine van vier heeft er geen enkele moeite mee. In de donkere Palace Cave kunnen we geen hand voor ogen zien; de zaklantaarn zit helaas nog in onze rugzak. En de duizend-jaar-oude-boom blijkt echt een reus te zijn!
Dan gaat het weer bergaf, en komen we uit bij de bungalowtjes. Er is ook een heus zwembad dat wordt gevoed door rivierwater. Maar het ziet er niet echt schoon uit, overal drijven bladeren en de bodem is onzichtbaar door het troebele water. En zien wij het goed? Ja hoor, op de omheining loopt een wandelende tak! Bijna niet te onderscheiden van een echte tak.
Bong is mooi! En onze bungalow lieflijk! Een veranda met uitzicht op een grasveldje. Daaromheen jungle, jungle, en nog eens jungle. Paradijselijk! Onze medereizigers rijden terug naar Ninh Binh en 
plots zijn wij de enige toeristen over op Bong. De overige drie bungalows en het houten huis met wat simpele kamertjes staan allemaal leeg. Een vreemd en verlaten gevoel, vooral ook omdat er geen telefoon is. Maar wat zeuren we eigenlijk? Het is hier werkelijk prachtig, en we hebben al dat moois helemaal voor ons alleen! Hoewel… we zullen het moeten delen met de muggen en de insecten, want die zijn er in overvloed!
Zittend op de veranda genieten we van het uitzicht totdat de zon onder gaat. En dan is het ineens donker buiten, pikdonker. De electriciteit gaat aan en zal tot tien uur voor licht en warm water zorgen. Al snel wordt het fris en vochtig en we zijn dan ook niet verbaasd zo’n acht w
arme donsdekken in de kast te vinden. We nemen de schoonste er uit en maken ons op voor een heerlijk nachtje slapen met als achtergrond muziek slechts het tsjirpen van de krekels.
Voor het ontbijt lopen we de paar honderd meter naar het eenvoudige restaurantje; op het menu staat noodle-soup. Er is vandaag een cameraploeg aanwezig. Ze zeggen een langur in het vizier te hebben, maar hoe hoog in de bomen we ook kijken, wij zien ‘m niet.
Met een goed gevulde maag gaan we op pad naar de ‘Ancient Tree’, een eeuwenoude boom van gigantisch formaat, op drie kilometer van Bong. Dit is de eenvoudigste wandeling in het park. Aan beide zijden geflankeerd door de twee parallel aan elkaar liggende karstbergketens die het parklandschap vormen en die bedekt zijn met een dicht 
tropisch regenwoud. Onderweg pauzeren we bij smalle stroompjes, zodat de kleine een mooie dam kan bouwen. We zien een enorme sprinkhaan, zo groot hadden we ‘m nog nooit gezien.
Voor de laatste keer eten we in het inmiddels vertrouwde restaurantje, waar de mensen bekenden zijn geworden en de Vietnamese kok nog even een potje voetbal speelt met de kleine. Morgenochtend vroeg zal de taxi ons weer komen halen, om ons terug te brengen naar de bewoonde wereld die Vietnam heet.
Info:
Cuc Phuong National Park werd in 1962 geopend, en was daarmee het eerste nationale park van Vietnam. Het park is ca. 25 kilometer lang en 11 kilometer breed, en ligt op 45 kilometer afstand van Ninh Binh. De Silver Cloud Peak is met zijn 648 meter de hoogste top. In het regenwoud komen onnoemelijk veel verschillende boom-, planten-, dieren- en vogelsoorten voor. De talloze grotten worden bevolkt door zo’n veertig soorten vleermuizen. Helaas wordt het park voortdurend bedreigd door stropers en illegale houtkap. De oorsponkelijke bewoners van het park, de Muong, zijn destijds elders ondergebracht, veelal aan de rand van het bos. Toch ontstaan er nog dikwijls wrijvingen tussen de Muong en de parkwachters. Bovendien is na de aanleg van de nieuwe Ho Chi Minh Highway even ten westen van de parkgrens, de houtkap weer sterk toegenomen. Accommodatie is behalve op Bong, ook te vinden bij de ingang van het park. De meeste bezoekers kiezen echter voor een dagtour en overnachten in Ninh Binh of Hanoi. Cuc Phuong is niet met het openbaar vervoer bereikbaar. Entreeprijzen nationaal park: 40.000 Dong (±2 Euro), Endangered Primate Rescue Center: 10.000 Dong (±0,50 Euro). Een nacht in een bungalow op Bong kost officieel $ 25, maar wij betaalden $ 20 (prijzen worden in US dollars berekend). Een bed in het houten huis kost $ 6.
© 2005, Monique van Gaal
Eerder gepubliceerd in Azië Magazine, nr. 112 jun/jul 2006.
Zie ook: Vietnam Startpagina