ISLA TAQUILE

Vanuit Puno vertrekt de boot naar Taquile, een afstand van ongeveer 45 km. Onderweg stoppen we even bij “de drijvende eilanden” van de Uro indianen, en na vier uur varen komen we aan op het kleine eiland Taquile, gelegen in het Peruaanse deel van het Titicaca Meer (de overige helft van het meer behoort tot Bolivia). Het Titicaca Meer ligt op een hoogte van 3820 meter, en is daarmee het hoogst gelegen bevaarbare meer ter wereld. Dit grootste meer van Zuid-Amerika is ook erg diep (tot ca. 280 meter), waardoor de temperatuur van het water het hele jaar door vrij constant blijft, zo’n 10°C, en tevens de luchttemperatuur ‘s nachts en ‘s winters gematigd blijft. Goede omstandigheden voor de landbouw dus.

Bij aankomst moeten we de steile treden omhoog lopen, het zouden er wel 500 zijn! Na een half uurtje zweten met onze rugzakken om komen wij aan bij de “hospedaje” receptie van het eiland. Hier betalen we een kleine bijdrage en tekenen we het gastenboek. De inwoners, Inca indianen, heten ons welkom en verwijzen ons naar het huis van een van de families, waar wij zullen overnachten. Elke toerist wordt op deze manier ontvangen, er zijn geen hotels of pensions op het eiland. Onze gastheer neemt ons mee en we betrekken een kaal kamertje. Er is geen stromend water, geen electriciteit, en geen toilet. De huisjes zijn gemaakt van modder, stenen en gedroogd gras; al dat er maar te vinden is op het eiland. Er zijn geen auto’s of wegen op Taquile.

Vandaag lopen we wat rond op het eiland en komen bij toeval iets heel bijzonders tegen: de plaatselijke bevolking is bezig een nieuw haventje te bouwen. Van bovenaf slaan wij het werk gade. Totdat vlak voor zonsondergang iedereen naar boven klimt om daar de verdiensten van die dag in ontvangst te nemen: grote hompen brood! De mannen staan netjes hun beurt af te wachten en laten dan het brood in een kleurig wollen Inca mutsje zakken. De vrouwen kijken zwijgend toe. En terwijl ze vriendelijk naar ons glimlachen, krijgen zelfs wij een stukje brood!

Er wonen zo’n 1500 mensen op dit zes kilometer lange eiland; allen gaan ze traditioneel gekleed in zelf gemaakte kledij. Hun taal is het Quechua. Er zijn twee restaurantjes, beide op de centrale plaza, waar wordt gekookt wat er die dag voorhanden is. ‘s Avonds in het restaurant eten wij samen met een Peruaanse muzikant die nu in Denemarken woont. Vier kleine jongetjes spelen panfluit, maar de muzikant uit Denemarken neemt het al snel van ze over… Hij speelt erg goed!
De hele nacht komt de regen met bakken uit de hemel, en het felle onweer is beangstigend. Het is behoorlijk koud ‘s nachts; gelukkig hebben we onze slaapzakken meegenomen.

De volgende ochtend regent het nog steeds pijpestelen, dus blijven we maar wat in bed liggen. Maar na het middageten klaart het op en kunnen we toch nog wat gaan zien van het eiland. De zon is meteen zó fel dat je moet oppassen niet te verbranden. Bovenop een heuvel staan wat Inca ruïnes, waarvan er veel te vinden zijn op Taquile. Ook zie je overal prachtige Inca terrassen. Over deze terrassen lopen we naar beneden tot aan de kust. Hier is een klein strandje aan het glasheldere, hardblauwe water. Om terug naar het dorp te komen moeten we weer een flink eind omhoog klimmen.

In het dorp is inmiddels tot onze grote schrik een groep van 36 Amerikanen gearriveerd. Ze spelen voetbal en volleybal. Met de rust op het eiland is het nu dus wel gedaan! Tijdens het avondeten in het restaurant geven enkele Taquileñas een muziek- en dansuitvoering, ter ere van de komst van de Amerikanen. Die kleine danspasjes die de indianen steeds weer maken, we krijgen er geen genoeg van. De Amerikanen dansen ook mee, maar dat is helaas geen gezicht!
Wanneer we naar bed gaan regent het alweer. Het onweert ongekend hard, met slechts korte tussenpozen.
Op onze laatste dag schijnt de zon gelukkig weer, en we nemen de boot terug naar Puno. Taquile, que le vaya bien!

Eerder gepubliceerd in Backpackers, 2004.
© 2003, Monique van Gaal